29 Şubat 2012 Çarşamba

O gün gelir ve sen anlarsın....

Belkide yeni birşey bu... Zamanı çoktan gelmiş olan... İnsanın içinden taşan yerlere göklere sığmayan....

12 Şubat 2012 Pazar

Ben bu şarkıya resmen bayıldım... Hayır evlenmeyi düşündüğüm biri yok, hayır kimseye mesaj yollamıyorum sadece bayıldım bu şarkıya.....

Kimse beni ayakta uyutamaz!!

Cumartesi günü hafif bir heyecanla (korku) karışık tedirginlikle hastaneye gittim. Ben işlem sırasında uyutulmayı tercih etmiştim, önüme kağıtlar koydular uyumayı sizin tercihiniz olduğunu kabul ettiğinize dair, allah dedim nasıl bir uykuya dalıcaz böyle.... Ardından beni içeri aldılar... işlem öncesi hazırlıklar ilk sıra lavman.... Şimdi benimki tam kolonoskopi değildi tüm bağırsaklarıma bakılmayacaktır, sadece hasta olan yere sigmoide bakılcak...

Eğer tüm olsa kolonoskopi bir gün öncesinden bağırsak temizliğine başlıyorsunuz bir diyeti var ve temizlemek için içmeniz gereken ilaçlar.... Benimki hastanede basit bir lavmanla çözülcek bir durumdu.... Buraları çok anlatmayacağım... Güzelcene onuda atlattım...

Damar yolundan uyumam için ilacı verdiler ardından işlemi tam hatırlamamam için unutkanlık yapan bir ilaç verdiler, bekliyorlar ki ben uyuyum...

Ben de tık yok... Biraz daha verdiler gene uykum yok ama çok mayıştım kelimenin tam anlamıyla feci bir çakır keyif oldum... Tüm işlemi ekrandan bende izledim... Gayet aydınlatıcı oldu.. Zaten tüm işlem toplam 15 dakika sürdü...

Ayılmam için dinlenmeye aldılar ama zaten o kadar ayıktımki sorun yoktu... Biz eve geldik, televizyonun karşısına geçtim ve deliksiz tam iki saat uyudum.... İlaç eve geldikten sonra etki etti, hatta annemlerin ne söylediklerini de çok hatırlamıyorum...

Kendimle dalga geçiyorum, kimse beni ayakta uyutamaz diye.... Hatta bugün arkadaşımla telefonda konuşuyoruz oda dalga geçiyor benimle "Ben evimde kendi yatağımda uyurum başka yerde uyumam" diye :)

Biyopsi için parça aldı onunda sonucu haftaya belli olurmuş, bir de haftaya cuma gideceğim doktora....

Benim adım Cemil, Sevim kimse beni ayakta uyutamaz..... (Bizimkiler dizisini hatırlayanlar anlayacaktır)

4 Şubat 2012 Cumartesi

Durmak yok

Son 20 iş günümdeyim... yerime gelen yeni arkadaşlarımızı eğitiyoruz, eğitim kariyerime iyi bir başlangıç oluyor. Hem eğitim verip hem de yapmam gereken işleri yürütmek zor oluyor ama yavaş yavaş sindire sindire hallediyoruz.

Aslında bu istifa etme, yeni birilerinin gelmesi onların eğitimi kendimi biraz daha yakından tanımama yardımcı oldu, ben takım oyunlarını seviyorum, grup çalışmaları falan gibi, hem daha neşeli mutlu oluyorum, daha az stresli oluyorum, mutsuz olmuyorum, işleri paylaşınca güzel oluyor. Bireysel böyle tüm gün tek başıma çalışmayı sevmiyormuşum.

2008 yılında Üniversiteden mezun olduğum andan itibaren çalışıyorum, ben şanşlıydım, mezun olduk ben direk iş buldum hiç boş kalmadım. Neredeyse dört seneye yakın çalışıyorum ilk defa cuma günü biri çalışmalarımı takdir etti, bu işi ne kadar iyi yaptığımı ve işe ne kadar hakim olduğumu söyledi... Bu dört sene içinde takdir edilmenin tam tersine her ne deniyorsa onu bol bol yaşadım....

Haftaya gerçekten istediğim bir pozisyona başvuracağım, umarım beni seçerler.... Sadece üç kişi alacaklar, o üç kişiden biri ben olacağım...Biliyorum....

Okuduğum tüm kuantum olaylarını bu iş için olumlu düşünmek için kullanacağım, önce korkularımı yenicem, gerçekten istiycem, hatta hayalini kurma, kafada canlandırma çok etkili oluyormuş bunların hepsini deniycem....

Tutarsa iyi haberlerle burda olucam :)